آخرین رکورد المپیک به نام که ثبت می شود؟

به گزارش طب اصیل، ازنظر فیزیکی، این احتمال وجود دارد که به نقطه ای برسیم که ورزشکاران دیگر قادر به بهبود رکوردهای ورزشی نباشند؛ اما روشهای فنی نوآورانه در طراحی لباس های ورزشی در آینده به بهبود عملکرد ورزشکاران کمک خواهد نمود.

غزال زیاری: بازی های المپیک تابستانی ۲۰۲۴ از جمعه شب در پاریس شروع شد. خیلی از هواداران به امید تماشای رکوردشکنی ورزشکاران موردعلاقه شان رقابت ها را با دقت دنبال می کنند؛ اما با عنایت به بهبود عملکرد ورزشکاران و سخت تر شدن کار برای شکستن رکوردها، آیا این احتمال وجود دارد که روزی برسد که رکوردشکنی غیر ممکن شود؟

به عنوان مثال در ورزش پرتاب چکش شاهد چنین اتفاقی هستیم و کسی از سال ۱۹۸۶ میلادی به بعد موفق نشده تا رکورد جهانی این ماده را بهبود ببخشد.

کارشناسان معتقدند که محدودیت های بیوفیزیکی ماهیچه ها و عوامل دیگری مانند زمان واکنش، امکان دارد در حکم محدودیت بزرگی برای دستاوردها و رکوردهای جدید باشند؛ بااین وجود بهره گیری از روشهای فنی نوآورانه و بهبود لباس های ورزشی، امکان دارد سبب بهبود عملکرد ورزشکاران و ثبت رکوردهای جدید شود.

محدودیت های ماهیچه ها و عضلات

ضلات ورزشکاران المپیکی، اغلب پرورش یافته و ورزیده هستند؛ اما این عضلات، لزوماً منجر به پیشرفت ورزشی نمی شوند. بخشی از آن به این علت است که عضلات با رشد، خود کارایی شان را از دست می دهند.

طبق گفته کوین موراک، محقق عضلانی دانشگاه آرکانزاس، کارآمدترین کشش عضلانی در امتداد خطی بین دو تاندون رخ می دهد. بدین ترتیب با انبساط عضلات، کشش ماهیچه ها در زاویه ای اریب و کم کارآمد صورت می گیرد. گرچه درمجموع، توده عضلانی بیشتر، سبب ایجاد نیروی بیشتری می شود؛ ولی با ادامه رشد توده عضلانی، بازده کاسته شده و عضلات برای دستیابی به آن چه می توانند به دست بیاورند، گرفتار محدودیت می شوند.

به علاوه، ماهیچه های بزرگ امکان دارد محدودیت هایی را برای ورزشکاران بعضی از رشته ها مثل دوی سرعت ایجاد کنند. البته عضلات بزرگ، به دونده سرعت، نیروی بیشتری می دهد و در هنگام شروع دو، در غلبه بر اینرسی (تمایل جسم درحال استراحت برای باقی ماندن در همان حالت) به او کمک خواهد کرد؛ اما طبق گفته موراک، احتمالا نقطه ای وجود دارد که ورزشکار نمی خواهد عضلاتش آنقدر بزرگ باشند که برایش حکم لنگر را ایفا کند.

علاوه بر اندازه ماهیچه، نوع غالب فیبر عضلانی ورزشکار هم بر عملکردش تأثیرگذار است؛ دو نوع اصلی فیبرهای عضلانی عبارت اند از: تند انقباض و کند انقباض.

جان هاولی، فیزیولوژیست ورزشی می گوید: «یک دونده سرعت، دارای نسبت بالایی از فیبرهای تند انقباض است و این برعکس دونده های ماراتن است که نسبت بالایی از فیبرهای کند انقباض دارند. فیبرهای تند انقباض ازنظر ذخایر انرژی غنی تر هستند و امکان حرکات انفجاری را بوجود آورده و درعین حال سریع تر از فیبرهای کند انقباض خسته می شوند.»

این در ورزش هایی مثل دویدن در مسافت های طولانی که نیازمند استقامت بالایی است، محدودیت سرعتی بوجود می آورد. موراک دراین باره اظهار داشت: «به همین خاطر هم هست که به ندرت میتوان یک دونده ماراتن را دید که با سرعت یک دونده دوی سرعت می دود.»

تأثیر تکنیک و تجهیزات

اهیچه ها عملاً سقف سخت کوشی ورزشکاران را تعیین می کنند، اما عملکرد ماهیچه ها بستگی به این دارد که ورزشکاران با عضلات خود چه می کنند.

در المپیک ۱۹۶۸، ورزشکاری به نام دیک فازبری، ورزشکار رشته پرش ارتفاع، از استراتژی نوآورانه ای بهره برد و توانست مدال طلای المپیک را مال خود کند. او به جای اوج گرفتن به سمت جلو و عبور از روی میله، بدن خویش را در وسط پرواز چرخاند. پرش به عقب به او این امکان را داد که به بدنش قوس داده و مرکز جرم بدنش را پایین بیاورد تا با تلاش کمتری از روی میله بپرد. پنج سال بعد، دوایت استونز، متد او را تکمیل کرد و رکورد جهانی پرش ارتفاع را مال خود کرد.