داستان عجیب میکروب های بدن بعد از مرگ انسان

به گزارش طب اصیل، زومیت نوشت: میکروبیوم بدن انسان حتی بعد از مرگ می تواند با تغذیه از منابع خاک به حیات خود تحت شرایطی خاص ادامه دهد و زمینه ساز رشد حیاتی جدید شود.
بدن هر انسان دارای اجتماع پیچیده ای از تریلیون ها موجود کوچک زنده است که تا وقتی زنده هستیم، برای سلامت ما ضروری هستند. این همزیست های میکروبی به شما در هضم غذا، تولید ویتامین های ضروری، محافظت در مقابل عفونت و خیلی از کارکردهای ضروری بدن کمک می کنند. میکروب ها که عموما در روده ی شما متراکم شده اند، فرصت دارند که در محیطی گرم و نسبتا پایدار با منبع غذای ثابت به زندگی خود ادامه دهند. اما بعد از مرگ چه اتفاقی برای این متحدان همزیست ما می افتد؟
شاید فکر کنید میکروب هایتان همراه با شما می میرند و بعد از تجزیه ی بدن میکروب ها در جهان واقعی زنده نمی مانند. دکتر جنیفر دیبرایان، استاد میکروبیولوژی محیطی در دانشگاه تنسی، در پژوهش جدید خود نشان داده است که میکروب ها نه تنها بعد از مرگ ما به حیات خود ادامه می دهند، بلکه نقش مهمی در بازیافت بدن ما ایفا می کنند تا بدین سان حیات جدیدی از وجودمان جوانه بزند.
حیات میکروبی بعد از مرگ وقتی شخصی می میرد، قلب او گردش جریان خون و اکسیژن در بدن را متوقف می کند. سلول های محروم از اکسیژن در فرآیندی به نام اتولیز یا خودهضمی، آغاز به تخریب خودشان می کنند. آنزیم های موجود در سلول ها که در شرایط عادی کربوهیدرات، پروتئین و چربی را برای انرژی و رشد به روشی کنترل شده هضم می کنند، به سراغ غشاها، پروتئین ها، DNA و دیگر اجزای تشکیل دهنده ی سلول ها می روند.
فرآورده ی تجزیه ی سلولی به غذایی خوب برای باکتری های همزیست تبدیل می شود و بدون وجود سیستم ایمنی برای کنترل آنها و منبع غذایی سیستم گوارشی، به منبع جدیدی از تغذیه تبدیل خواهند شد.
باکتری های روده بخصوص گروهی به نام کلوستریدیا در اندام های بدن پخش شده اند و در فرآیندی به نام پوسیدگی، از درون بدن را تجزیه می کنند. بدون وجود اکسیژن در بدن، باکتری های ناهوازی برای تولید انرژی به فرآیندهایی مثل تخمیر وابسته اند که نیازی به اکسیژن ندارند. این فرآیندها سبب تولید گازهای بدبو می شوند.
از دید تکاملی، منطقی است که میکروب های بدن راه هایی را برای سازگاری با بدن درحال مرگ تکامل داده باشند. مانند موش های درون کشتی درحال غرق شدن، باکتری ها هم بزودی باید میزبانشان را رها کنند و در دنیای بیرون تا زمان یافتن میزبان جدید، زنده بمانند. کربن و مواد مغذی داخل بدن تعداد باکتری ها را زیاد می کند. جمعیت بزرگ تر باکتری ها به این مفهوم است که حداقل تعداد کمی از آنها در محیط های خشن تر نجات پیدا می کنند تا وقتی که بدنی جدید را پیدا کنند.
تهاجم میکروبی اگر درون زمین دفن شود، میکروب ها به همراه سوپی از مایعات حاصل از تجزیه که در هنگام پوسیدگی بدن تولید می شوند، به زیر خاک ریخته می شوند. این میکروب ها به محیطی کاملا جدید وارد و با جامعه ی میکروبی جدیدی در خاک مواجه می شوند. اختلاط یا ادغام دو جامعه ی میکروبی مجزا به صورت پیوسته در طبیعت رخ می دهد. ادغام در شرایطی مثل رشد دو گیاه با یکدیگر، وارد شدن فاضلاب به داخل رودخانه، رخ می دهد.
نتیجه ی آن اختلاط (اینکه کدام جامعه غالب و کدام میکروب ها فعال هستند) به عوامل گوناگونی بستگی دارد؛ مانند میزان تغییرات محیطی که میکروب ها تجربه می کنند و این که چه کسی از قبل آن جا بوده است. میکروب های بدن با محیط گرم و پایدار درون بدن سازگار شده اند و به یک منبع غذایی همیشگی دسترسی داشتند.
درمقابل، خاک مکانی خشن و متغیر به منظور زندگی است؛ چونکه با انواع مواد فیزیکی و شیمیایی و نوسان های بزرگ در دما، رطوبت و مواد غذایی همراه می باشد. علاوه بر این، خاک میزبان جوامع متنوع میکروبی و مملو از تجزیه کننده هایی است که به خوبی با محیط سازگار شده اند و می توانند تازه واردها را از دور خارج کنند.
شاید به آسانی فکر کنید که میکروب ها با خارج از شدن از بدن از بین می روند. با این وجود پژوهشها نشان داده اند که آثار DNA میکروب های در رابطه با میزبان را میتوان در خاک زیر یک بدن درحال تجزیه، روی سطح خاک و حتی در گورستان به مدت ماه ها یا حتی سال ها بعد از تجزیه ی بافت های نرم پیدا کرد. در نتیجه این پرسش مطرح می شود که آیا میکروب ها هنوز زنده یا فعال می باشند یا در حالت ساکت و غیرفعال در انتظار میزبانی جدید به سر می برند.
پژوهش جدید نشان داده است میکروب ها نه تنها در خاک زندگی می کنند بلکه با میکروب های بومی خاک هم برای تجزیه ی بدن همکاری می کنند. پژوهشگرها در لابراتوار نشان دادند که ترکیب خاک و مایعات حاصل از تجزیه که مملو از میکروب های در رابطه با میزبان هستند، سرعت تجزیه را بالا می برد.
پژوهشگرها همینطور دریافتند که میکروب های در رابطه با میزبان، بازیافت نیتروژنی را بهبود می بخشند. نیتروژن یکی از عنصرهای کلیدی حیات است، اما بخش زیادی از نیتروژن روی زمین به شکل گاز جوی وجود دارد که موجودات زنده نمی توانند از آن استفاده نمایند.
تجزیه کننده ها نقشی اساسی در بازیافت اشکال آلی نیتروژن به شکل های غیرآلی مثل پروتئین به آمونیوم و نیترات ایفا می کنند و موادی را به وجود می آورند که میکروب ها و گیاهان می توانند از آنها استفاده نمایند.
یافته های پژوهش نشان داده است که میکروب های بدن احیانا با تبدیل مولکول های بزرگ حاوی نیتروژن مثل پروتئین ها و نوکلئیک اسیدها به آمونیوم، در این فرایند بازیافت ایفای نقش می کنند. میکروب های نیترات ساز در خاک می توانند آمونیوم را به نیترات تبدیل کنند.
بازیافت مواد مغذی از بقایای پوسیده یا مواد آلی غیرزنده یکی از فرآیندهای کلیدی در تمام زیست بوم ها به حساب می آید. در اکوسیستم های زمینی، تجزیه ی جانوران مرده، تنوع زیستی را تقویت می کند و پیوند مهمی در شبکه های غذایی به حساب می آید.
حیوانات زنده عامل کندکننده ی چرخه های کربن و مواد غذایی یک اکوسیستم هستند. آنها در طول عمرشان به آرامی مواد مغذی و کربن را از مناطق وسیعی از یک چشم انداز انباشته می کنند و بعد از مرگ، آنها را به صورت یکجا در یک نقطه ی محلی و کوچک ذخیره می کنند. یک جانور مرده می تواند شبکه ی غذایی کاملی از میکروب ها، جانداران خاک و بندپایان را تغذیه کند.
حیوانات و حشرات مردارخوار به توزیع مجدد مواد غذایی در اکوسیستم کمک می کنند. میکروب های تجزیه کننده، حوضچه های متمرکز مولکول های آلی غنی از مواد مغذی را از بدن ما به اشکال کوچک تر و دسترس پذیر زیستی تبدیل می کنند تا سایر موجودات بتوانند برای پشتیبانی از حیات جدید از آنها تغذیه کنند. ازاین رو دیدن رویش گیاهی در نزدیکی یک جانور درحال تجزیه پدیده ی عجیبی نیست و نشان داده است مواد غذایی بدن جانوران باردیگر به اکوسیستم باز خواهد گشت.
بیشتر بخوانید:
بادهای ترسناک بزرگترین سیاره منظومه شمسی/ امپراتوری بادها در مشتری ۵۸۵۸

منبع: tebeasil.ir