گزارش مهر از بیمارستان مسیح دانشوری؛ کمبود تجهیزات، دلتنگی، سرفه

طب اصیل: برخلاف کمبود تجهیزاتی که در بیمارستان‎ ها وجود دارد پرستاران و بیماران با همدلی اهتمام دارند تا کرونا را شکست دهند اما آیا مقابله با این بیماری به همین سادگی است؟

خبرگزاری مهر، گروه سلامت: از همان ابتدا که برای هماهنگی تهیه گزارش با روابط عمومی بیمارستان مسیح دانشوری تماس گرفتم، به راحتی می شد کمبود تجهیزات را در بیمارستانی که طبق اعلام مسئولان مجهزترین بیمارستان برای بیماران کرونایی است مشاهده و درک کرد؛ چه آنجایی که خانم روابط عمومی اظهار داشت: «می خواهید برای تهیه گزارش به بیمارستان بیایید مشکلی ندارم اما ما هیچ تجهیزاتی برای شما نداریم، حتی یک ماسک یا یک جفت دستکش، تمام تجهیزات را خودتان باید تهیه کنید» و چه لحظه خروج از بیمارستان که آن بیمار کروناییِ طبقه سوم بخش کرونایی ها که مرخص شده بود در حیاط زیر لب می اظهار داشت: «حتی یک ماسک هم ندادند که به زن و بچه ام انتقال ندهم».
به هر طریقی که بود لباس مخصوص ورود به بخش کرونایی ها تهیه شد و برای ورود به بیمارستان آماده شدیم. نماینده روابط عمومی به استقبالمان آمد و ما را به داخل اتاقی برد، اصرار کرد که: «لباس های ایزوله را از اینجا به تن کنید، مراقب باشید دست هایتان را به صورتتان نزنید، گوشی داخل بخش نبرید که بعداً برای ضدعفونی کردنش دردسر داشته باشید، آخر کار هم لباس های ایزوله را در خروجی بخش داخل سطل مخصوص ریخته و بعد مجدد به اینجا بیایید.»
فضای بیمارستان عادی بود، رفت و آمدها، سلام علیک ها، حتی همکارانی که شیفتشان تمام شده با همکاران شیفت جدید دست می دادند و خداقوت می گفتند، به قسمت انتهایی بیمارستان رفتیم و به بخش کرونایی ها رسیدیم. برخلاف سایر بخش های بیمارستان که پشت درهای بخش تعداد زیادی از ملاقات کننده ها و همراهان بیمار صف کشیده اند، پشت در این بخش سوت و کور بود، نماینده روابط عمومی با لباس ایزوله به استقبال ما آمد و آن ساختمان را معرفی کرد: «اینجا ساختمان دارایی است که طبقه پایین قبلاً بخش جراحی و دو طبقه بالا بخش داخلی بوده که با شیوع کرونا در کشور و افزایش تعداد بیماران این بخش کلاً در اختیار بیماران کرونایی قرار گرفت و ایزوله شد.»

همین که پله ها را آمدیم بالا در آن لباس ها نفسمان به شماره افتاد و کم کم عرق به چهره هایمان نشست، فکر اینکه تا دو الی سه ساعت مقرر است آن عینک و ماسک بر صورتمان باشد و این لباس ها به تنمان، کافی بود تا کلافه شویم و قید تهیه گزارش در آن شرایط را بزنیم! وارد ساختمان شدیم، به سفارش نماینده روابط عمومی به علت رعایت نکات بهداشتی منتظر آسانسور نشدیم و از راه پله ها به طبقه پایین یا همان هم کف رفتیم، همین که پله ها را آمدیم بالا در آن لباس ها نفسمان به شماره افتاد و کم کم عرق به چهره هایمان نشست، فکر اینکه تا دو الی سه ساعت مقرر است آن عینک و ماسک بر صورتمان باشد و این لباس ها به تنمان، کافی بود تا کلافه شویم و قید تهیه گزارش در آن شرایط را بزنیم!
در همان فکرها بودیم که خانم پرستار با لباس هایی بیشتر از لباس های ایزوله ما به سمت ما آمد و در بخش را باز کرد و با روی خوش به ما خوش آمد گفت، به داخل بخش رفتیم، پرستاران مشغول کارهایشان بودند، یکی پرونده ها را تکمیل می کرد و دیگری لباس گشاد همکارش را با چسب سایز می کرد تا همکارش بتواند در بخش راحت راه برود و ۱۸ ساعتی که مقرر است آن لباس به تنش باشد مشکلی برای انجام وظایفش پیش نیاید.
فضای آن بخش سنگین بود، با ورود به بخش ترس عجیبی در دلم افتاده بود و تمام سناریوهایی که برای تهیه گزارش در ذهنم چیده بودم کاملاً از یادم رفت، اهتمام کردم تا حال طبیعی خودرا پیدا کنم و بنا بر این به سمت پرستاران رفتم، آنها داشتند بر روی کاغذی چیزی می نوشتند و می خندیدند، انگار که احساس کرده باشند من ترسیده ام، برگه را نشان دادند و گفتند: «هم بخوان تا آرام شوی و هم عکس بگیر و به بقیه نشان بده»

از سرپرستار خواستم تا از وضعیت بخش بگوید، همانطور که دعوتم می کرد بر روی صندلی بنشینم خودش را معرفی کرد: «من فرشته چگینی هستم سرپرستار ICU داخلی بیمارستان مسیح دانشوری، حدود ۱۸ سال سابقه کار دارم، نخستین بیماری که تست کرونای او مثبت شد یکی از بیماران ما بود، شاید بتوان گفت این بخش نخستین محلی است که یک بیمار مشکوک به کرونا در آن بستری می شود و این بیماران اصلاً از اینکه اینجا هستند خوشحال نیستند چونکه منتظر دریافت نتیجه تستشان هستند؛ البته اغلب تست های کرونای بیمارانی که به مرحله بستری می رسند مثبت است. پس از انجام تست اگر جواب منفی باشد بیمار از همین جا مرخص می شود و اگر مثبت شود به بخش های دیگر منتقل می شود»
از سرپرستار سوال کردم: «یکی از سوالاتی که در ذهن بیشتر افراد وجود دارد این است که طول درمان بیماران کرونایی چقدر است؟» سرپرستار بعد از آن که فرم های تحویل لباس های ایزوله را امضا کرد اظهار داشت: «طول درمان مریض های کرونایی دو هفته است ولی این مدت زمان باتوجه به شرایط بیمار امکان دارد افزایش و یا کاهش داشته باشد.»
از سرپرستار خواستم تا صادقانه بگوید آیا کار در این بخش و با این لباس ها برایشان دشوار است یا خیر، تمام همکارانش را جمع کرد و همین سوال را پرسید و همگی گفتند: «نفس این مریض ها و صحبت کردن با آنها به ما انرژی می دهد و آن قدری که این بیماران به فکر ما هستند تا کمتر زحمتی برایمان داشته باشند ما به فکر خودمان نیستیم» سرپرستار هم این اطمینان را داد که هیچ کادر درمانی شامل پزشک، پرستار، نیروهای خدماتی و … به صورت خسته بالا سر مریض نمی رود.

به داخل بخش رفتم، سکوت عجیبی در بخش بود، حتی بیماران هم با همدیگر صحبت نمی کردند، پرستار گفت به علت داروهای قوی که بیماران می گیرند بیشتر مواقع خواب هستند و استراحت می کنند، این بخش یک سالن یک تکه با ۸ تخت و ۷ بیمار آقا بود، تمام دستگاه های پزشکی ماننده کپسول اکسیژن و مانیتور ضربان قلب و … داخل کاورهای پلاستیکی بودند، مریض ها همگی ماسک تنفسی به صورت داشتند و پتو را تا بالای سرشان بالا آورده بودند، از پرستار دلیل اینکه چرا بیماران با وجود اینکه هوا گرم است ولی پتو را تا بالای سرشان کشیده اند سوال کردم، من را به سمت پنجره برد و اظهار داشت: «در محیطی که بیمار کرونایی نگهداری می شود باید هوا در رفت و آمد باشد و ساکن نباشد، برای بهتر تبادل شدن هوا در پنجره را باز می گذاریم، البته از مریض ها اجازه گرفتیم و همگی موافقت کردند و خودشان گفتند که ما از پتو استفاده می نماییم، شما پنجره را باز بگذارید تا هم خودتان کمتر در معرض لطمه باشید و هم هوای اتاق برای تنفس ما بهتر باشد»
پرستار من را به سمت مریض تخت شماره یک برد و اظهار داشت: «این بیمار با علایم و در حالی به بیمارستان آمد که حتی خودش هم امیدی به زنده ماندن نداشت ولی الان می بینید که بهبود یافته و می تواند صحبت کند پرستار من را به سمت مریض تخت شماره یک برد و اظهار داشت: «این بیمار با علایم و در حالی به بیمارستان آمد که حتی خودش هم امیدی به زنده ماندن نداشت ولی الان می بینید که بهبود یافته و می تواند صحبت کند» از بیمار خواستم تا از علایم و حالت هایی که داشته است بگوید، همانطور که ماسک تنفسی به دهانش بود اظهار داشت: «پدرم مریض احوال بود و چند روزی مرخصی گرفتم تا از پدرم نگهداری کنم، در ابتدا پدرم در بخش جراحی بستری بود و به ما گفتند که می توانید مریض را ببرید ولی بعداً متوجه شدیم که پدرم کرونا داشت، من هم به علت اینکه از پدرم نگهداری می کردم به این بیماری مبتلا شدم، چند روزی تب شدید داشتم و پس از آن تمام بدنم درد گرفت و درگیر شد، در نهایت در آزمایشی که دادم عفونت گزارش شد که با بدتر شدن وضعیت تنفسی و جسمانی به بیمارستان بازگشت کردم و با مراقبت های کادر درمانی الان از مرحله اولیه عبور کردم و دیگر تب و بدن درد ندارم»

مریض بعدی که مشغول صحبت با او شدم یک جانباز شیمیایی بود که بگفته او چند نفر از دوستانش هم به این بیماری مبتلا شده اند، او می اظهار داشت: «من از ابتدایی که متوجه شدم بیماری کرونا دارم به بیمارستان نیامدم تا جای کسی را اشغال نکنم اما درد در قفسه سینه من به قدری زیاد شده بود که توان نفس کشیدن را نداشتم آن موقع به بیمارستان آمدم که این پرستاران مانند گلبول های سفید از من نگهداری کردند تا به الان که می بینید چقدر وضعیت ظاهری من خوب شده است»
هنگام اذان بود و بعضی از بیماران مشغول ذکر گفتن، یکی از بیماران لبه تخت نشسته بود و در حال نماز خواندن بود، بعد از آن که نمازش به اتمام رسید سرش را بین دستانش گرفت و گریه کرد، فکر کردم شاید دلیل گریه هایش بیماری باشد، به سمتش رفتم و مشغول صحبت شدم، او هم مانند دیگر بیماران نمی دانست که از چه طریقی به این بیماری مبتلا شده است، به او گفتم برای مریضی ات گریه می کنی؟ سرش را به علامت «نه» تکان داد و اظهار داشت: «نه برای خانمم گریه می کنم، دلم خیلی برایش تنگ شده است، سن من بالا است و نمی توانم از تلفن همراه استفاده کنم، اینجا هم که همراه نمی گردد بیاید که اگر بیاید خودش هم مبتلا می شود، چند وقتی است که خانمم را ندیده ام و دلم برای او تنگ شده است» تا پرستاران متوجه دلتنگی های آن بیمار شدند به سمتش آمدند و با او مشغول صحبت شدند تا شاید بتوانند از دلتنگی اش کم کنند.

از پرسنل بخش طبقه همکف خداحافظی کردم و به بخش دوم رفتم، در بخش دوم وضعیت با بخش اول کاملاً متفاوت بود، تعداد بیماران بیشتر بود و تعداد پرستاران کمتر، با نگاه ابتدایی که به درون اتاق ها انداختم از روی ظاهر بیماران متوجه شدم اینها وضعیت جسمانی شان نسبت به طبقه پایین کمی وخیم تر است. در این بخش هم خواستم تا سرپرستار برایم از بیماران بگوید و بخش را برایم معرفی نماید.
برخلاف اینکه شیفت سرپرستار طبقه دوم تمام شده بود، اما مجدد رفت لباس پوشید تا با به بخش بیایید و از وضعیت بیمارانشان برایمان بگوید؛ او هم در ابتدا خودش را معرفی کرد: «زهرا تمدنی فر سرپرستار بخش داخلی بیمارستان مسیح دانشوری هستم و ۲۰ سال سابقه کار دارم، در بخش ما ۲۵ تخت فعال وجود دارد، یعنی ما ۲۵ تخت داریم که تماماً در اختیار بیماران کرونایی قرار دارد، البته درگذشته در این بخش بیماران داخلی بستری می شدند اما به علت بالا بودن تعداد بیماران مبتلا به کرونا بخش ما هم مانند دیگر بخش ها به بیماران کرونایی اختصاص یافت، هم اکنون تمام تخت های ما پر است و ظرفیت پذیرش بیماران جدید را نداریم البته هر روز بامداد پزشکان پس از معاینه بیمارانی که وضعیت جسمانی بهتری دارند را مرخص می کنند (میانگین روزانه ۴ تا ۵ بیمار) تا تخت برای بیماران بدحالی که در اورژانس هستند خالی شود.»
از او سوال کردم آیا آمار دقیقاً همین آماری است که اعلام می شود یا وضعیت بدتر است، کمی تأمل کرد و اظهار داشت: «آنقدر در بخش درگیر هستیم که خبر از بخش های دیگر نداریم، نمی دانم حرفتان را تأیید کنم یا خیر در شرایطی هستیم که آمار لحظه ای جا به جا می شود و نمی گردد قاطعانه نظر داد اما به صراحت می گویم که در بخش ما تا به فوت بر اثر کرونا نداشتیم، تنها یک مورد بود که بیمار بر اثر سکته قلبی فوت کرد.»

این نیروی خدماتی ما بعد از آن که کارهای بخش را انجام می دهد به داخل اتاق ها می آید و برای بیماران شعر می خواند تا روحیه آنها عوض شود همانطور که با سرپرستار صحبت می کردم به داخل بخش رفتم، یکی از نیروهای خدماتی در حال خندیدن با مریض ها بود، تا ما را دیدند صدای خنده هایشان بیشتر شد، سرپرستار اظهار داشت: «این نیروی خدماتی ما بعد از آن که کارهای بخش را انجام می دهد به داخل اتاق ها می آید و برای بیماران شعر می خواند تا روحیه آنها عوض شود»
یکی از خانم هایی که حالش از بقیه بیماران داخل آن اتاق بهتر بود صدایم کرد و اظهار داشت: «ما اینجا مشکل خاصی نداریم، تعدادمان زیاد است و خب نمی گردد توقع داشت که پرستاران خدمات خوبی به ما عرضه کنند هرچند که تمام تلاششان را می کنند تا راضی باشیم، ولی تمام بیماران کرونایی یک درد مشترک دارند و آن هم رفتارهای دیگران هست، ملاقاتی که نداریم، بعد از آن که از بیمارستان هم مرخص می شویم هرکسی متوجه می شود که کرونا داشته ایم از ما چنان دور می شود که انگار ما جذام داریم! بیماران کرونایی انقدر که درد روحی دارند درد جسمی ندارند.»
به اتاق های دیگر رفتم و خواستم با بیماران صحبت کنم ولی به سراغ هرکسی که می رفتم یا نفسی برای صحبت کردن نداشت یا حوصله ای برای گفتن از دردهایشان، پیرمردهایی بودند که از فرزندان و خانواده هایشان گلایه داشتند و می گفتند: «این بی معرفت ها حتی با تلفن داخلی بخش تماس نمی گیرند و حال ما را نمی پرسند انگار بود و نبودمان فرقی ندارد!»

یکی از بیماران بد حال شد و هم اتاقی هایش پرستار را صدا کردند، پرستاران فوراً به سمت بیمار آمدند و با تمام وجود اهتمام در احیای آن بیمار داشتند، پرستار آقا تند تند زیر لب ذکر می گفت حدود یک ربعی مشغول احیای بیمار بودند که خدا را شکر وضعیت بیمار به حالت طبیعی برگشت. ضربان قلب برگشت و تمام بیماران آن اتاق یک صدا صلوات فرستادند، یکی از مریض ها که داشت گریه می کرد با صدای بلند اظهار داشت: «ما هیچکدام همدیگر را نمی شناسیم، و با هم نسبتی نداریم ولی در این چند روزی که با هم در این اتاق بودیم مانند برادر شدیم، خانم شما که خبرنگاری بگو این همدلی کجا هست؟ بقیه ما را فراموش کردند اشکالی ندارد ما که خودمان را فراموش نکردیم» و بعد با خنده اظهار داشت: «بیمارانی که در بیمارستان های چین هستند هم برای شفای هم اتاقی هایشان صلوات می فرستند؟»
شیفت های ما مانند دیگر همکارانمان هست اما در این بخش آنقدر استرس بالا هست و کار زیاد است که انگار بجای یک شیفت، دو شیفت سرکار هستیم، تمام این هایی که گفتم یک طرف، مراقب بودن و رعایت کردن نکات فوق بهداشتی که خودمان مبتلا به این بیماری نشویم کار را بیشتر سخت کرده است یکی از پرستاران که قد کوتاهی نسبت به سایر پرستاران داشت، اظهار داشت: «من را ببین، لباس سایزم نمی گردد، مجبورم چند دور چسب دورم بپیچم تا بتوانم با این لباس های ایزوله در بخش راه بروم، شیفت های ما مانند دیگر همکارانمان هست اما در این بخش آنقدر استرس بالا هست و کار زیاد است که انگار بجای یک شیفت، دو شیفت سرکار هستیم، تمام این هایی که گفتم یک طرف، مراقب بودن و رعایت کردن نکات فوق بهداشتی که خودمان مبتلا به این بیماری نشویم کار را بیشتر سخت کرده است، تو میدانی باید تند تند بالاسر مریض بروی و حتی شده با آنها صحبت کنی تا بیماران روحیه بالایی داشته باشند و بتوانند با این بیماری کنار بیاییند اما لباس ها و وسایل مراقبتی دست و پای تو را بسته است.»
بیماران طبقه دو وضعیت بدتری نسبت به بیماران طبقه اول داشتند هم از نظر روحی و هم از نظر جسمانی اما با تلاش پرستاران و هم صحبتی آنها، بیماران امیدشان را به خدا از دست نداده بودند و بی صبرانه منتظر جدا شدن از دستگاه اکسیژن بودند تا بتوانند بقیه طول درمان را در خانه باشند.

همراه نماینده روابط عمومی به طبقه سوم یعنی آخرین بخش رفتیم، همان ابتدا که وارد شدیم شاهد درگیری بیمار کرونایی با پرستاران بودیم، ماجرا از آن قرار بود که پزشک او را مرخص کرده بود ولی آن بیمار می خواست همچنان در بخش بماند چونکه می اظهار داشت: «خانه من ۶۰ متری هست، همسرم دیابت دارد و سه فرزند کوچک هم دارم، من نمی توانم به خانه بروم اگر بروم همسر و فرزندانم مبتلا می شوند، در یک خانه ۶۰ متری که چه جوری قرنطینه شوم؟»
دو پرستار آقا اهتمام داشتند تا او را آرام کنند، آن بیمار همانطور که به سمت اتاقش می رفت اظهار داشت: «حداقل یک جایی رو درست کنید تا افرادی که نه سالمم نه بیمار کامل به آنجا برویم تا باقی افراد را درگیر نکنیم.»
بیماران طبقه سوم وضعیت خوبی نداشتند، شدت بیماری در آنها بیشتر بود، تعداد پرستاران کمتر بود و می شد خستگی را در آنها دید، پرستاران از کم بودن نیروی انسانی و کمبود تجهیزات گلایه می کردند، میثم خاکی یکی از پرستاران آن بخش می اظهار داشت: «تقریبا از اواخر بهمن درگیر بیماری کرونا در بیمارستان شدیم، بخش ما بسیار شلوغ است و بازگشت کننده بالایی دارد، بیمارستان مسیح دانشوری دارو به مقدار لازم دارد ولی به شدت با کمبود تخت مواجه می باشد، به علت اینکه کمبود تجهیزات و حفاظت فردی داریم تعداد از همکاران ما بیمار شدند، لباس، ماسک و محافظ صورت به شدت کم داریم.»

دقایق پایانی حضورمان در بخش بود و باید زودتر به بیرون می رفتیم، به اتاق بیماری که مرخص شده بود و در ابتدای ورودمان به بخش شاهد اعتراض هایش بودیم رفتم، از او سوال کردم چگونه به این بیماری مبتلا شده است، همانطور که داشت لباس هایش را عوض می کرد تا تخت را تحویل بدهد، اظهار داشت: «من کارگرم، کارگر روزمزد، برایم کرونا یا هر بیماری دیگری اهمیتی ندارد آن چیزی که اهمیت دارد شکم گرسنه زن و بچه هایم هست.»
تلفن همراهش را نشانم داد و اظهار داشت: «موجودی حسابم را ببین، ۱۲۰ هزار تومان بیشتر ندارم، من تا خانه باید با مترو بروم، داخل خانه چه؟ مواد تقویتی از کجا بیاورم؟» نیروی خدماتی آمد و از او خواست تا برای تسویه حساب و برگه ترخیص همراهش برود.
سوال بسیار بود اما هم پرستاران سرشان شلوغ بود و هم دیگر تحملم در آن لباس ها تمام شده بود، به بیرون از بخش آمدیم و لباس های ایزوله را از تن درآوردیم و به سمت در خروجی رفتیم، آن مریضی که مرخص شده بود از شدت سرفه به گوشه حیاط نشست و ماسکش را جدا کرد تا بتواند دهانش را بشورد، بعد از آن که دهانش را شست دیگر ماسکی نداشت تا به صورت بزند و همانطور که از بیمارستان خارج می شد صدای سرفه های خشکش در فضا می پیچید.

منبع: طب اصیل