پزشکی که آرامش را در خیابان ها یافت

طب اصیل: دکتر کونیل در دانشکده پزشکی هاروارد تحصیل کرد. نخستین بار آنجا بود که استادش از او خواست تا در برنامه ای یک ساله برای درمان بی خانمان ها شرکت نماید و او پذیرفت. از آن روز ۳۳ سال می گذرد و حالا خود او مسئول چنین برنامه ای است. این برنامه در نوع خود یکی از بزرگترین ها به حساب می آید.

به گزارش طب اصیل به نقل از ایسنا، روزنامه ایران نوشت: «سرگذشت پزشکی که بامداد ها در خیابان ها به دنبال بی خانمان ها می رود، روایت انسان هایی است که زندگی را با همه خوبی و بدی و زشتی و زیبایی آن لمس می کنند. او یکی از معدود آدم هایی در این جهان به حساب می آید که شغل پردرآمدش را رها کرد تا زندگی اش را وقف درمان بی خانمان های شهرش کند؛ انسانی که بی خانمان های شهر را عاشق خودش کرده است تا جایی که گاهی اوقات بین آنها عیسی مسیح نامیده می گردد.

صبح روز جمعه ای در بوستون است و این به این مفهوم است که دکتر جیم کونیل باید به ملاقات بیمارانش برود. شاید نشستن در مطب کار راحت تری باشد اما بیماران او به آنجا نمی آیند. دکتر کونیل یکی از معدود پزشکانی است که تماس بی خانمان ها را پاسخ می دهد و برای درمانشان به محل زندگی آنها می رود.

بیش از نیم میلیون آمریکایی بی خانمان هستند و خیلی از آنها از مشکلات بهداشتی رنج می برند اما دسترسی به خدمات درمانی ندارند. دکتر کونیل و تیمش که متشکل از روانپزشک، متخصص بیماری های داخلی، پرستار و مددکار است، تلاش می کنند تا تسکینی بر دردهای آنها باشند. این تیم روزها در مکان هایی در شهر بوستون که محل زندگی بی خانمان هاست پرسه می زنند، از پارک ها گرفته تا زیر پل ها و حاشیه شهرها. آنها معمولاً ۷۰۰ بی خانمان را در روز معاینه می کنند. دکتر کونیل معمولاً ۲۰ بیمار را در طول روز ویزیت می کند. او می داند این آدم ها شب ها کجا می خوابند و اگر یکی از آنها را نبیند معمولاً از دوستانش سراغ او را می گیرد. او به خبرنگار مجله دانشگاه هاروارد می گوید: «من دکتر حومه شهر در وسط شهر هستم. باور می کنید؟»

دکتر کونیل در دانشکده پزشکی هاروارد تحصیل کرد. نخستین بار آنجا بود که استادش از او خواست تا در برنامه ای یک ساله برای درمان بی خانمان ها شرکت نماید و او پذیرفت. از آن روز ۳۳ سال می گذرد و حالا خود او مسئول چنین برنامه ای است. این برنامه در نوع خود یکی از بزرگترین ها به حساب می آید. وی در ادامه حرف هایش می گوید: «می دانید من به آنها می گویم که فقط یک پزشک معمولی هستم. فقط می خواهم درد شما را کاهش دهم. نمی دانید آنها چقدر از آدم تشکر می کنند. انسان هایی به قدرشناسی آنها در زندگی ام ندیده ام.»

یکی از بی خانمان ها درباره دکتر کونیل به خبرنگار ما می گوید: «این مرد بی نظیر است. این مرد باورنکردنی است.»

دیگری می گوید: «او خود عیسی مسیح است.»

دکتر کونیل تا جایی که بتواند روند درمانی آنها را در خیابان انجام می دهد، از بخیه زدن تا درمان های روانی. اما اگر بیماری به بستری شدن نیاز داشته باشد، آنها را به مراکز استراحت درمانی می فرستد. این مراکز در اختیار بیمارانی قرار می گیرد که برای درمان به استراحت و مراقبت نیاز دارند، اما بیماری شان آن قدر شدید نیست که نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشند.

او می گوید: «من همه چیز را از دانشکده پزشکی یاد گرفته ام. شعار دانشکده این بود: سریع و کارآمد باشید. در مراقبت از بی خانمان ها این شعار را از اعماق وجودم لمس کردم و تلاش کردم تا حد امکان همین طور باشم. وقتی شما یکی از آنها را در خیابان می بینید، قهوه ای برایش می گیرید و کنارش می نشینید گاهی شش ماه تا یکسال طول می کشد که او به تعارف شما پاسخ بدهد و اعتماد کند. اما وقتی این اتفاق افتاد، هر مشکلی برایشان پیش بیاید، سراغ شما می آیند چون دیگر به شما اعتماد دارند. خیلی باید مراقب این اعتماد ایجادشده بود، چون در صورت شکستن، آنها صدمه روحی بدی می خورند. همیشه می گویم که بهترین دوره آموزشی برای چنین کاری این است که مدتی بعنوان پیشخدمت در کافه یا رستوران کار کنید. چون همه چیز در این کار گوش دادن و گوش دادن است.»

وقتی خبرنگار از او می پرسد که شما بعنوان یک انکولوژیست چطور توانستید از چنین شغل پردرآمدی تقریباً دست بکشید و خویش را وقف بی خانمان ها کنید، جواب می دهد: «خیلی وقت است دیگر به این مورد فکر نمی کنم. در این زندگی، بعضی چیزها ارزش بیشتری از پول دارند. لذتی که در تشکر یک مرد بی خانمان از من به خاطر درمانش وجود دارد، با هیچ میزان پولی قابل مقایسه نیست. این را تجربه کرده ام. خوشحالم که زندگی ام را وقف درمان این آدم ها کرده ام. برای من، زندگی به این شکل زیباست.»